هزاران روز بی شکل در بن بست تاریک قلب خود

چمباتمه زده بودم و انتظار کسی را می کشیدم که بیاید

وجایگزین او شود ونجاتم دهد.

ذهن ام پر از تصویر سوار جادویی اسب سفید قصه ها بود

و شاهزاده ای خواب نما شده که دنبال نیمه ی

خود از قصه ای به قصه ی دیگر می رفت.

درد همدمم بود و

هق هق فرو خورده ام موسیقی متن لحظه هایم.

چشم هایم از شدت گریه سفید شد اما ناجی رویاها نرسید.

انگار باید کور می شدم تا با احساسم ببینم و بفهمم

که دیوار آهنین سرنوشت خودم بودم و هستم...

چرا تنهام گذاشتی؟